Epilogo.

Świeciło piękne słońce, delikatny wiatr bawił się moją grzywką. Siedziałem na ławce w parku i obserwowałem jak moje małe księżniczki huśtają się. Obie chodziły już do przedszkola, ten czas tak szybko leci. Czasami za szybko. Moja kariera dobiega końca, wiem to. Trzydzieści cztery lata to kraniec mojego piłkarskiego życia. Mimo wszystko czułem, że dałem z siebie wszystko. Teraz będę mógł się w stu procentach poświęcić rodzinie. Tym bardziej, że niedługo ma się ona powiększyć. 

- Cześć kochanie. - usłyszałem głos Carloty, a po chwili poczułem jej usta na swoich. 

- Mama! Ciocia! - krzyknęły małe, gdy zobaczyły moją ciężarną żonę. Ślub wzięliśmy, gdy Milagros miała sześć miesięcy. Wtedy wszystko było już w porządku, wróciłem do grania w piłkę, dogadaliśmy się z Marią. Byłem szczęśliwy.

- I co u lekarza? - zapytałem i położyłem dłoń na dużym już brzuszku.

- Wszystko dobrze, nasze maleństwo jest zdrowe jak ryba.

- To wspaniale. Wiesz już? 

- Może. - odparła z szerokim uśmiechem.

- Mamusiu, bo ja bym chciała mieć blaciszka. - powiedziała słodko Mila.

- Ja też. - dodała Alexa. 

- Tak? A czemu nie siostrzyczkę? 

- Bo jedną już mam. - odpowiedziały równo.

- Ja też bym chciał syna. - wstałem z miejsca i ustąpiłem je moim córką. Usiadły po dwóch stronach Carloty i wtuliła się w nią. - Bo jak nie, to będę majstrował aż mi się nie uda. - powiedziałem z cwaniackim uśmiechem a moja mała się zaśmiała. 

- No dobrze, powiem wam. - serce momentalnie mi przyspieszyło, w duchu modliłem się się o Juniora. Chłopca, którego nauczę grać w piłkę i puszczę do szkółki Realu. 

- Ramos, będziesz miał syna. – powiedziała z szerokim uśmiechem.

- Syn, syn, będę miał syna! – krzyknąłem, klęknąłem przed Carlotą i ucałowałem jej brzuch. Moje córeczki ucieszyły się równie mocno jak ja.

- Supel! – krzyknęła Milagros.

- Księżniczki idźcie się jeszcze chwilę pobawić, a później pojedziemy na obiad. – poprosiłem córki a te od razu pobiegły na huśtawki. – Dziękuję. – szepnąłem, spojrzałem w ciemne tęczówki Carloty a następnie pocałowałem jej malinowe usta. – Za wszystko, co dla mnie zrobiłaś, za to, że mi wybaczyłaś, dałaś mi cudowną córkę, a teraz syna. Tak bardzo cię kocham.

- Ja ciebie też wariacie. – położyła dłoń na moim zarośniętym policzku i pogłaskała. – Najbardziej na świecie.

~~~~~~~~~~ 

Nie wierzę, że to koniec tego opowiadania. :c

Powstało tak szybko, w jeden tydzień, pisało się je bardzo dobrze. Ramos jest dobrym materiałem na głównego bohatera, więc pewnie jeszcze kiedyś coś o nim napiszę. Ale na razie muszę się skupić na reszcie bo pomysłów jest mega dużo. ;) 

Pewnie gdyby nie namowa sueños nigdy nie powstało to opowiadanie, więc bardzo ci dziękuję słońce!  ;* 

Bardzo lubiłam to opowiadanie i jestem w sumie z niego bardzo zadowolona. Dziękuję za wszystkie komentarze, naprawdę wiele one dla mnie znaczą. <3
Żegnam się z Ramosem ale możecie mnie znaleźć na:

AARON RAMSEY

ISCO & BARTRA 

XAVI & JORDI ALBA <- tutaj na dniach pojawi się prolog.

Jeszcze raz dziękuję za wszystkie miłe słowa, jesteście kochane :* 

Buziaczki, 

Ines