Seis.

- Hej kochanie. – nachyliłam się delikatnie i pocałowałam go w policzek - Jak się dzisiaj czujesz? Mam nadzieję, że dobrze. Kupiłam dzisiejszą gazetę, poczytam Ci potem, dobrze? – położyłam torebkę na małej szafeczce i usiadłam na krzesełku. – Obudziłbyś się już, co? Chociaż dałbyś jakiś znak, że mnie słyszysz. Głupio tak trochę gadać do siebie czwarty dzień z rzędu. Ale jeżeli to ma pomóc to czemu nie. Tęsknię za Tobą. Wróć już do nas. – chwyciłam go za rękę i mocno ścisnęłam. Od wypadku minęło pięć dni. Jego stan się nie poprawił, nadal jest w śpiączce. Siedzę przy nim codziennie, opowiadam mu różne historie, czytam, oglądamy razem mecze i durne seriale. Żyję nadzieją, że mnie słyszy i się niedługo obudzi. Cały czas obwiniam się o ten wypadek, wszyscy mi powtarzają, że to nie moja wina, ale ja wiem swoje. Gdym nie ja byłby teraz wśród nas. Trenował, cieszył się piłką oraz najbliższym spotkaniem z Alexą.

Oparłam głowę o materac łóżka cały czas trzymając go za rękę.

- Obudź się, proszę. Potrzebuję Cię. Pamiętasz jak planowaliśmy najbliższe wakacje? Mieliśmy lecieć do Australii, ponurkować, zobaczyć kangury. Musisz się obudzić, przecież nie polecę sama. – uśmiechnęłam się przez łzy. – Sergio proszę. Jutro przyjeżdża Alexa, musisz się nią zająć. To, że mnie olewasz jeszcze rozumiem, ale nie możesz olać małej. No, podnoś te swoje cztery litery.

Traciłam pomysły, próbowałam znaleźć jakiś powód, dla którego miałby się obudzić. Ale mnie nie słuchał, wcale. Nie słuchał Ikera, Isco, lekarzy. Nie dawał sobie wmówić, że czas się obudzić. Przekonałam doktora prowadzącego i pozwolił mi przyjść tu jutro z Alexą. Może jej obecność, śmiech, dotyk małych rączek go pobudzi.  Tak bardzo bym chciała z nim już porozmawiać, móc przytulić i zasnąć w jego objęciach. Brakowało mi go, jego głosu, uśmiechu, głupich żartów, których nigdy nie lubiłam. Teraz dałabym wszystko żeby taki usłyszeć.

Mina Maríi gdy to ja otworzyłam jej drzwi była zabójcza. Chyba jej plan nie był aż tak idealny. Przekazała mi śpiącą w foteliku małą i tak po prostu poszła. Co za kobieta.. Gdyby nie nadzieja, że dzięki Alexie Sergio się obudzi zadzwoniłabym do Baskijki i powiedziała prawdę, ale dla niego wszystko. Na szczęście zgodziła się przyjechać dzisiaj wieczorem i zabrać dziecko z powrotem. Kochałam dzieci, ale bałam się jak córeczka Ramosa na mnie zareaguje. Nie znała mnie, a miała zostać ze mną kilka godzin.

Z małą na rękach weszłam do tak znanej mi szpitalnej sali. Jedno łóżko, kilka krzesełek, szafka i stolik. Na jednej ze ścian wisiał obraz, a na drugiej telewizor plazmowy. Duże okno, z którego rozciągał się widok na Madryt.

- Mam dla Ciebie niespodziankę skarbie. Zobacz, kogo Ci przyprowadziłam. – powiedziałam z radością w głosie. – No malutka przywitaj się z tatą. – pogłaskałam Alexę po krótkich głosach a ta wydała z siebie kilka niezrozumiałych dla mnie dźwięków. – Ponoć się bardzo dobrze rozumiecie, mam nadzieję, że zrozumiałeś. – zaczęłam się śmiać, a córeczka Ramosa mi zawtórowała. Co za przesłodkie dziecko!

Ślub, dzieci to nie był częsty temat w naszym domu, mówiliśmy, że kiedyś weźmiemy ślub, założymy rodzinę. Wszystko potoczyło się trochę inaczej. Niespodziewane i bardzo spontaniczne zaręczyny, potem pojawienie się Alexy, wyjazd do Granady, teraz ten wypadek. Marzyłam tylko o tym żeby Sergio się jak najszybciej wybudził. Obiecałam mu, że jak tylko się obudzi wrócę do domu, będę mu robić śniadania i chodzić na każdy jego mecz, ale niech tylko się obudzi.

***

Umarłem? Nie, chyba nie. Zawsze wyobrażałem sobie, że jest tam ładniej. Jestem w szpitalu, blade ściany, dość puste pomieszczenie, i jeszcze te piszczące sprzęty. Strasznie irytujący jest ten dźwięk! Dlaczego ja tu jestem? Coś się wydarzyło chyba.. Wracałem z Granady, strasznie lało, wpadłem w poślizg i nic więcej nie pamiętam. Chyba miałem wypadek. Boże, jak mnie głowa boli. Cholera! Czy tu nikt nie pracuje? Halo?

- Dzień dobry Sergio. – powiedział siwy lekarz wchodząc do mojej sali. No w końcu ktoś przyszedł.

- Da mi pan coś na ból? - Głęboko westchnął czytając kartę wiszącą przy łóżku.

- Wyniki nic się nie zmieniają. Robię wszystko, co mogę a ty nic.

- Nie zachowuj się jakbyś mnie nie słyszał! – krzyknąłem.

- Sergio obudziłbyś się wreszcie.

- Co proszę?

- Ja już nie wiem jak mam Ci pomóc.

Dlaczego ten gościu cały czas tak dziwnie gada? Ja chyba… jestem duchem? Ale dobre. Zawsze się zastanawiałem czy ludzie w śpiączce słyszą, co się wokół nich dzieje.

- Sergio nie wiem czy mnie słyszysz, ale mam nadzieję, że tak. Jeżeli nie obudzisz się w ciągu trzech dni, a wyniki się nie poprawią to będzie już tylko gorzej.

- Jest aż tak źle?

- Masz tyle powodów żeby się obudzić. Przyjaciół, którzy przychodzą tu codziennie na zmianę, był tu już chyba każdy zawodnik Królewskich, moje pielęgniarki nic tylko wzdychają do nich. – delikatnie się uśmiechnął. – A i Nando był wczoraj. Albo Twoja narzeczona, no skarb nie kobieta.

- Narzeczona? Przesłyszałem się? Bo to jest niemożliwe chyba żeby Car wróciła.

- Aż dziwne, że jeszcze jej nie ma. Pewnie kolejną niespodziankę dla Ciebie szykuje. Masz naprawdę słodką córeczkę, taka pocieszna jest. Więc jeśli nie przekonuje Cię córka, cudowna narzeczona, przyjaciele i fani, którzy bardzo chcą Twojego powrotu to ja już nie wiem, co ma Cię przekonać. Naprawdę nie wiem. – pokręcił głową i do pomieszczenia weszła Carlota. Moja mała! Jaka ona jest piękna, długie blond włosy, piękne szare oczy, idealne usta. Ona cała jest idealna.

- Carlot – szepnąłem.

- Dzień dobry. Jest jakaś poprawa? – zapytała promiennie.

- Dzień dobry Car. Niestety nie, nie słucha nas. Niereformowalny jest. – delikatnie się uśmiechnął. – Wpadnę później.

- Cześć kochanie. – podeszła do mnie i złożyła krótki pocałunek na moim ustach. Chyba mnie trochę ominęło. – Mógłbyś mi zrobić niespodziankę i się obudzić. Czekam, czekam i czekam, a ty nie chcesz otworzyć tych ślicznych oczu. To już przestaje być zabawne Ramos. – powiedziała z udawaną wściekłością. – Tęsknię za Tobą głupku.

- Ja za Tobą też Carlot. – odpowiedziałem. Chciałem odpowiedzieć. Dlaczego oni mnie nie słyszą?

- Dzisiaj grają chłopaki, obejrzymy co?

- Pewnie. Czekaj, czekaj. Jak to dzisiaj jest mecz? Leżę tu już tydzień? O kurwa.

- Słyszałam, że szykują coś specjalnego dla Ciebie. Misiek obudź się już, proszę.

- Nawet nie wiesz jakbym chciał.

- Wróciłam do domu, wiesz? Puste jest łóżko bez Ciebie, nie mam się, do kogo przytulić jak mi zimno. Zawsze ty robiłeś bałagan, a ja sprzątałam. A teraz ja go robię i nie ma, kto posprzątać. – delikatnie uniosła kąciki ust – Daj mi cholera jakiś znak, że mnie słyszysz. Tracę już nadzieję, że mnie słyszysz, że coś to daje.

- Słyszę Cię Car, ale nie mogę nic zrobić. Chciałbym dać Ci jakiś znak, ale nie mogę. Próbuję poruszyć rękoma, ale one nie chcą ze mną współpracować.

- Kocham Cię głupku i nie daruję sobie, jeśli… nawet nie potrafię tego powiedzieć. Nie możesz mnie zostawić słyszysz? – powiedziała ze łzami w oczach.

- Car nie płacz.

- Nie chcę żyć bez Ciebie, ty jesteś moim życiem. Moim największym skarbem, kocham Cię od dnia, gdy wylałeś moją kawę i zawsze będę Cię kochać. – słony płyn spływał jej po policzkach, a ja nie mogłem nic zrobić. To był okropny widok, nienawidziłem jak moja księżniczka płacze, a tym bardziej przeze mnie. Przytuliłbym ją, otarł łzy i nie pozwolił żeby kiedykolwiek była smutna. Carlota ukryła twarz w dłoniach i płakała przez wiele następnych minut. W pewnym momencie przestałem widzieć i słyszeć, co działo się wokół mnie.

Usłyszałem hymn Realu, mimo ogromnego bólu, jaki przeszywał moje ciało otworzyłem oczy. Mecz z Valencią? Jak to? O cholera, minął już tydzień? Spojrzałem na ekran telewizora, który znajdował się naprzeciwko mojego łóżka. Tyle znajomych twarzy.

- Widzisz, jakie cudowne koszulki dla ciebie założyli? – usłyszałem cichy głos Carloty. Wytężyłem wzrok i dostrzegłem białe T-shirty z czwórką i napisem ‘Animo Sergio’. – Mam taką dla Ciebie, zobacz! Chłopaki się podpisali, założę ją. Ładnie prawda? – uśmiechnęła się szeroko. – Patrz! – krzyknęła i wskazała na ekran. Spojrzałem i zobaczyłem zbliżenie na boczną trybunę, na której fani rozłożyli ogromny plakat. „Jesteśmy z Tobą Sergio. Wracaj do zdrowia!” – O tym nie wiedziałam, jacy kochani. – pisnęła i przytuliła się do mojego ramienia.

Oglądaliśmy mecz do końca, skończył się wynikiem 2:1 dla nas. To dobrze, ucieszyłem się. Gdy chłopaki schodzili z boiska poczułem się jeszcze gorzej niż dotychczas, wszystkie sprzęty zaczęły nienaturalnie piszczeć.

- Doktorze! – krzyknęła przerażona Carlota, dźgnęło mnie coś w klatce piersiowej i nic więcej nie pamiętam.