Tres.

                Wyprowadziła się. Zabrała wszystkie swoje rzeczy, swoje ubrania, swoje kosmetyki i buty. Nie zostało po niej już nic w naszym mieszkaniu. Było tak pusto.. Nikt nie krzątał się w kuchni, nie krzyczał, że nie pościeliłem łóżka, nikt się do mnie nie uśmiechał i nie budził mnie słodkim buziakiem oraz słowami „Dzień dobry Sergio. Dziś kocham cię jeszcze bardziej niż wczoraj.”. Zapach jej perfum powoli ulatniał się z mieszkania. Po prostu jej nie było.. Jakim ja jestem idiotą! Jeszcze żebym coś kurwa pamiętał, ale w głowie mam pustkę.

Siedziałem w domu i przeglądałem zdjęcia ze ślubu Ikera. Byliśmy tacy szczęśliwi. Moja mała, mój największy skarb. Co ja najlepszego zrobiłem?! Badania potwierdziły, że jestem ojcem Alexy. Mam córkę. Ale to brzmi. Powinienem się cieszyć, ale nie potrafię. Gdyby to było dziecko moje i Carloty pewnie byłbym najszczęśliwszy na tym świecie. Miałbym dwie księżniczki. A nie mam nic. Jedna ode mnie odeszła i w sumie jej się nie dziwię, a małej nawet nie widziałem. Nie powinienem, bo to nie jej wina, ale gdyby nie jej narodziny siedziałbym tu teraz z Carlot i planował nasz ślub.

Na popołudnie umówiłem się z Maríą, muszę ustalić z nią wszystko. Gubię się w tym wszystkim. Wygrzebałem się z mieszkania, promienie wiosennego słońca od razu mnie oślepiły. Szybko założyłem ciemne okulary przeciwsłoneczne na nos. Wsiadłem do czarnego Porsche i ruszyłem. Po dziesięciu minutach drogi zaparkowałem pod małą knajpką w centrum Madrytu. Wszedłem, w środku był spory ruch, na szczęście udało mi się znaleźć wolny stolik na końcu sali. Zamówiłem colę z lodem i nerwowo uderzałem palcami w blat stołu. Po chwili w pomieszczeniu zjawiła się Baskijka. Średniej długości bordowa sukienka, ciemne szpilki i duża torebka w ręce. Patrzyłem na nią i zastanawiałem się, co ja w niej widziałem. Nie dorastała mojej Carlocie do pięt. Do stolika podeszła równo z kelnerem, który przyniósł mi moje zamówienie.

- Cappuccino poproszę. – zaczepiła młodego chłopaka. – Witaj Sergio. – powiedziała z szerokim uśmiechem i usiadła naprzeciwko mnie.

- Cześć. Dlaczego rujnujesz mi życie? Czego chcesz, pieniędzy? – powiedziałem zdenerwowany, a brunetka prychnęła.

- Sam je sobie zmarnowałeś. Chcę żeby mała miała ojca.

- Nie udawaj. Tak nagle po ponad roku przypomniałaś sobie, kto jest jej ojcem?!

- Masz rację. Tyle za moje milczenie plus miesięczne alimenty. Myślę, że nie będzie to dla ciebie żaden problem. – podała mi kartkę z zapisanymi kwotami. Nie wiem ile to planowała, ale przygotowała się nieźle.

- Moja córka zasługuje na wszystko, co najlepsze. Zgadzam się, ale pod jednym warunkiem. Chcę się widywać z małą.

- Nie ma mowy. – powiedziała szybko i zrobiła łyk kawy.

- Mam iść do sądu żeby wyznaczyli terminy?

- Dwa weekendy w miesiącu i tydzień wakacji, nic więcej.  

- Okej. Po prostu chcę mieć z nią kontakt.

- Przywiozę ją do Ciebie w sobotę rano. Do zobaczenia. – powiedziała i wyszła. Siedziałem tam jeszcze trochę i analizowałem to wszystko. Nigdy bym nie powiedział, że moje życie może się tak diametralnie zmienić w niecałe dwa tygodnie. Miałem wszystko, co chciałem, piękną narzeczoną, byłem z nią szczęśliwy i nagle pojawia się María która mówi mi, że mam córkę. To brzmi jak beznadziejny scenariusz jakieś komedii.

Jeszcze lekko zaspany wychodziłem z łazienki, gdy usłyszałem dzwonek do drzwi. Spojrzałem na zegarek, było kilka minut przed dziesiątą. Włożyłem ręce do kieszeni dresowych spodni i przeszedłem korytarz. Otworzyłem drzwi i zobaczyłem Maríę z nosidełkiem w ręce i dużą, różową torbę przewieszoną przez ramię. Bez zaproszenia weszła do mieszkania i położyła wszystko na blacie wyspy.

- W torbie masz wszystkie zabawki, ciuszki, pieluszki, kremy i mleko, a i deserek. Przyjadę po nią jutro wieczorem. Pa kochanie. – pocałowała dziecko w czółko i chciała wyjść.

- Poczekaj, jak jutro? Myślałem, że dzisiaj po nią przyjedziesz, przecież ja się na dzieciach nie znam. – powiedziałem lekko zdesperowany.

- Dasz radę Ramos. Musisz. – uśmiechnęła się i wyszła. Stanąłem przed nosidełkiem i spojrzałem na małą. Leżała grzecznie i przyglądała się mi swoimi ciemnymi oczami. Była taka malutka, ubrana w beżowe rajstopki i kremową sukienkę. Jej krótkie brązowe włosy spięte były różową spinką. Chyba nigdy nie wiedziałem słodszego dziecka.

- Cześć mała, mam na imię Sergio i jestem twoim tatą. – powiedziałem i Alexa się uśmiechnęła. – To nie jest śmieszne. – dodałem, na co moja córeczka zaczęła się śmiać. Pokręciłem głową z niedowierzaniem i wyjąłem ją z nosidełka. – Będziesz czasami do mnie przyjeżdżać i będziemy się super bawić. Mam taką nadzieję przynajmniej. Będziesz miała fajnych kolegów, Martin i Isco na pewno się ucieszą z nowej towarzyszki do zabawy. Nie odpowiesz mi, prawda? – zapytałem się patrząc na nią. Dziewczynka słodko się uśmiechnęła i chwyciła swoimi małymi rączkami moje policzki. – Podoba Ci się mój zarost? To dobrze, przynajmniej nie będę musiał go zgolić. Chodź zobaczymy, co masz ciekawego w tej wielkiej torbie. – jedną ręką kurczowo trzymałem Alexę, a drugą dość nieporadnie próbowałem rozpiąć zamek. W końcu mi się to udało. Ile tego było! Zacząłem po kolei wyjmować przedmioty. Ciuszki, butelka, smoczek, książeczki, pluszowa żyrafa. Na widok zabawki Alexa głośno pisnęła i wyciągnęła rączki w jej stronę. Podałem jej ją i mała od razu ją przytuliła. – Oj słodziaku ty mój. – pocałowałem ją w główkę.

***

                Do Madrytu przeniosłam się prawie pięć lat temu. Rodzinna Granada była prześliczna, ale to w stolicy Hiszpanii się zakochałam. Od kiedy pamiętam w każdy wolny weekend, ferie czy wakacje jeździłam do Madrytu. Zawsze powtarzałam, że będę w nim mieszkać. Przyjechałam na studia, kupiłam małe mieszkanko w centrum i rozpoczęłam nową przygodę. W Andaluzji zostawiłam rodziców, Joaquina i Manuelę, oraz młodszą siostrę Dulce. Jestem z niej bardzo dumna, jest na trzecim roku medycyny. Wiem, że przed nią jeszcze długa droga, ale zostanie tą wymarzoną panią doktor. Wiem to.

W Madrycie zakochałam się nie tylko w klimacie miasta, uliczkach czy małych kawiarenkach. Zakochałam się w nim. Pojawił się z nikąd, gdyby wtedy się nie zagapił i nie wylał mojej kawy pewnie nigdy byśmy się nie poznali. W ramach przeprosin zaprosił mnie następnego dnia na kawę i tak poznałam Sergio Ramosa. Tak banalnie, ale dla mnie tak wyjątkowo. Zakochałam się w nim jak głupia, nocami nie mogłam spać, bo cały czas o nim myślałam. Był wyjątkowy, przystojny, najukochańszy, był mój. Tylko i wyłącznie mój. Był pierwszym, jedynym i na zawsze. Bez niego mój świat nie istniał. On nadawał sen mojego istnienia. W jego ramionach czułam się bezpiecznie. Tylko on potrafił rozbawić mnie do łez i wkurzyć jak nikt inny, ale nigdy nie potrafiłam się na niego gniewać. Robił te swoje piękne oczy i mówię wam, każda by im uległa.. No właśnie, każda.

Parę dni temu z samego rana do mieszkania przyjechał kurier z wynikami badań. Siedziałam na kanapie nerwowo zaciskając ręce na poduszce. Po chwili Sergio usiadł koło mnie i zaczął bawić się rogiem koperty. Obrońca spojrzał na mnie swoimi ciemnymi oczami, było w nich widać strach. Bał się ją otworzyć, ja też się bałam, że nie usłyszę słowa ‘nie’. Będę mieć dowód, że María mówiła prawdę.

- Kocham Cię, pamiętaj o tym. – powiedział cicho. Otworzył kopertę i pojedyncza łza spłynęła mu po zarośniętym policzku. Otworzył usta żeby coś powiedzieć, ale mu przerwałam.

- Nic nie mów, nie chcę tego słyszeć. – do oczu momentalnie napłynął mi słony płyn. Szybko wstałam z miejsca i pobiegłam do sypialni. Zaczęłam się pakować, Ramos stanął w drzwiach, oparł się o framugę i cały czas mi się przyglądał. Byłam wściekła, ale nie potrafiłam na niego krzyknąć i powiedzieć jak go nienawidzę. Dlatego że to nie była prawda? Kochałam go, cały czas go kocham. Cholera!

Jadę do Granady, nie wiem na ile, muszę odpocząć, poukładać sobie to wszystko. Już widzę minę mojej mamy, gdy zobaczy, że przyjechałam sama. Od kiedy znam Sergio nigdy nie byłam w Granadzie bez niego. Najczęściej robiliśmy tourne po Andaluzji: Sevilla, Granada i dodatkowo jedna nieznana nam miejscowość. Szukaliśmy swojego azylu w Hiszpanii. Miejsca gdzie moglibyśmy się schować i odpocząć. Bez paparazzi i fanów. Terenu gdzie nikt by nas nie znał, gdzie bylibyśmy anonimowi.

Pakowałam walizkę, kilka topów, spodnie, sukienka, buty, kosmetyki. Przeszukałam chyba już wszystkie torby, kartony, które zabrałam z mieszkania Ramosa. Nigdzie nie mogłam znaleźć moich dokumentów, bez nich nie mogę się nigdzie ruszyć. Byłam skazana na spotkanie z piłkarzem. Gotowa do drogi, w walizką w ręce postanowiłam zahaczyć o jego apartament. Stałam pod popielatymi drzwiami i bałam się nadusić na dzwonek. Musiałam się przełamać, bo inaczej pociąg odjechałby beze mnie. Po chwili drzwi otworzył mi Sergio z dzieckiem na rękach. Staliśmy bez słowa przez dłuższy czas. Malutka była przecudna, wykapany tatuś. Myślałam, że serce pęknie mi z bólu.

- Zapomniałam dokumentów, mogę? – wydukałam po chwili.

- Jasne. – odpowiedział i przepuścił mnie w drzwiach. Poszłam od razu do sypialni, wiedziałam gdzie będą. Chciałam jak najszybciej stamtąd uciec. – Pomóc ci? – usłyszałam.

- Nie, już mam. – powiedziałam i schowałam to, czego szukałam do torebki. Wróciłam do salonu gdzie Sergio stał z małą i gładził jej krótkie włosy. – Podobna jest do Ciebie, ma Twoje oczy. – ‘te, które tak kocham’ dodałam w myślach. – Dobrze ci idzie. – skomentowałam jego zachowanie w stosunku do Alexy. Była taka spokojna, w ogóle nie marudziła.

- Chyba się polubiliśmy. – powiedział i uniósł delikatnie kąciki ust.

- Muszę już iść, pociąg mi ucieknie.

- Wyjeżdżasz?

- Jadę do rodziców. Cześć. – odpowiedziałam i odwróciłam się w stronę wyjścia. Nagle poczułam jak łapie mnie za rękę i odwraca.

- Wybaczysz mi kiedyś? – zapytał z bólem rysującym się na jego twarzy cały czas mocno ściskając moją dłoń, jakby w obawie, że zaraz ucieknę.

- Nie wiem, co jest gorsze, to, że mnie zdradziłeś, czy to, że to nie nasze dziecko byłoby Twoim pierwszym. To boli Sergio, nawet nie wiesz jak bardzo. – wydostałam rękę z jego uścisku i szybko wybiegam z mieszkania. W taksówce nie mogłam opanować łez. Muszę o nim zapomnieć, przestać myśleć, kochać…

 ~~~~~~~~~~~~~

Trójeczka! ;3

Dziękuję za komentarze i proszę o kolejne! 

Do następnego,

Ines ;*